Een DutchMQG-lid stelt zich voor: Françoise
Handwerken is voor mij iets dat onlosmakelijk verbonden is met het dagelijks leven. Zo lang ik me kan herinneren ben ik bezig met naald en draad. Hierbij moet je denken aan breien, haken, borduren, naaien en patchwork/quilten. Als zesjarige breide ik een sjaal voor mijn beer, ik zie me nog zitten op de bank met restjes garen. Als negenjarige haakte ik mijn eerste kledingstuk en als tienjarige naaide ik samen met mijn moeder een patchworkkleed met vierkantjes die we kochten bij Laura Ashley. Ondertussen borduurde ik etc. etc. Als tiener breide ik heel wat truien tijdens de les op school (dat ging verveling tegen). Mijn moeder was handwerkjuf en materiaal en voorbeelden waren er dus voldoende in huis. Je kon altijd aan de slag. Als je op zondag bedacht dat de barbies nieuwe kleding nodig hadden, dan kon dat
ook meteen.

Detail: New York Beauty, 2001
Op een gegeven moment raakte mijn moeder geïnteresseerd in quilts: in 1992 bezochten we samen de Quilt Expo in het Congrescentrum in Den Haag en rond die tijd werd ze ook lid van het Quiltersgilde. Ik las Quiltnieuws altijd als ik thuis kwam en werd in 1994 ook lid. In die tijd was ik een allesvreter wat handwerken betreft, maar merkte al snel dat patchwork het leukste was: een patroon werd meteen eigen omdat je eigen stof kon kiezen en makkelijk kon afwijken van het gegeven patroon. Iets wat me niet lukte bij die gebreide trui of het borduurwerk.
In 1996 was er een vacature voor redacteur van Quiltnieuws, het verenigingsblad van het Quiltersgilde. Dat leek me leuk, al was ik enigszins terughoudend gezien het hoge grijsgehalte dat ik altijd zag op regiodagen. (iedere bezoeker buiten mijzelf was minstens van mijn oma’s leeftijd, niet eens die van mijn moeder…). Maar er waren nog meer twintigers die dezelfde gedachten hadden en met een jong team heb ik vijf jaar met veel plezier dit blad vorm gegeven. Daar ligt meteen ook de kiem voor de enorme hoeveelheid kennis die ik heb opgedaan. We ontdekten en beschreven technieken, maakten voorbeelden, reisden vele tentoonstellingen af en ik legde veel contacten.

Detail: Mysterie Bloemenpracht, 2007, veel wiskunde
Naast een full-time baan was quilten dus dagelijks in mijn bestaan aanwezig. Er was nog geen sprake van e-mailen met elkaar: alles ging per telefoon of fax. Drukproeven kwamen per post binnen. En door al die contacten, nieuwe vriendschappen en inmiddels een andere baan, kwamen er de kriebels om van patchwork en quilten ook werk te maken. Dat resulteerde in een winkel in ’s-Hertogenbosch. Een winkel vol frisse stoffen, bruin, beige en ecru waren nauwelijks te vinden. Klassieke patronen werden omgezet naar eigentijdse ontwerpen en nog steeds hoor ik vriendinnen zeggen dat het “typische Françoise kleuren” zijn.
Tussen 2005 en 2012 ontwierp ik elke jaar een grote mysterie quilt. Fantastisch om al die verschillende eindresultaten te zien. Elke deelnemer had zijn eigen stoffenpakket, zelf of samen vastgesteld. De pakketten waarbij iedereen hetzelfde maakt…daar krijg ik de kriebels van.

Detail: Mysterie Patch Parade, 2010
In 2012 sloot ik de winkeldeuren. In die jaren heel veel stoffen in handen gehad, heel veel mensen leren quilten, zowel met de hand als de machine en altijd mijn keuze voor heldere, frisse kleuren trouw gebleven. Er kwam toen ruimte voor de publicatie van een boek, samen met Maaike Bakker: A paper-pieced Garden: in alle quilts zie je paper piecen in combinatie met applicaties. Wat een werk is het schrijven van een boek, maar ook wat een voldoening…

Detail: Rondedans, 2012, restverwerking
En toen het quilten weer hobby werd, kwam er ook weer ruimte voor haken en breien en door alle ontwikkelingen van social media en mijn eigen ontwikkeling, kwam ook hier ruimte voor het zelf ontwerpen en het aanpassen van patronen.
Het quilten moet dus een beetje plaats maken voor andere zaken: er zijn nog steeds te weinig uren in een dag om alles te doen wat ik zou willen doen. Met moeite heb ik tijd om eens rustig achter de naaimachine te zitten: het zijn wat gestolen momenten en dat schiet niet op voor enige productie.

work in progress, 2018
Terwijl ik dit typ, zie ik schuin achter mij de blokjes liggen voor de charity quilt, ik hoop dat ik er daar nog iets meer van kan maken voordat de deadline er is…niet alleen een schaarste aan tijd, maar ook een vervelende blessure aan mijn rechterarm noodzaken mij om zeer beperkt te handwerken/computeren en met mijn mobiel aan de slag te zijn. Eigen schuld: teveel gedaan van hetzelfde… De lapjes blijven dus altijd trekken, ontwerpen altijd met een schuin oog naar het verleden. Moderne quilts vind ik zeer inspirerend, met name het kleurgebruik vind ik een verademing. Het ontwerpen verdient nog wat verdieping, maar dat gaat zeker komen.
Françoise Maarse