Mijn naam is Franca, ben 60 jaar oud en quilt sinds 1991. Getrouwd met Ruud, moeder van Luc, Nigel en Eva, schoonmoeder van Katja en Jelte, oma van Donna en ♥.

Mijn moeder was geabonneerd op “Handwerken” en later de “Ariadne”. Deze tijdschriften kwamen naar mij en ik kwam iedere keer bij eenzelfde pagina uit. Hier stond een patchwork kleed in. Ik vond het zo mooi, maar kende de techniek niet. In het plaatselijke krantje stond dat er een patchwork- en quiltcursus werd gegeven in Drunen. Ingeschreven, gestart en nooit meer gestopt. Vele jaren verder, veel technieken geleerd, veel quilts gemaakt en nog steeds nieuwsgierig om meer te leren en te ontdekken.

Ik ben begonnen met  de hand de top maken en quilten, gedurende de jaren is ook de naaimachine in beeld gekomen. Ik heb leren quilten met een Aunt Becky (een speciaal type vingerhoed) en kan eigenlijk niet anders meer.

Op een open dag bij Pia van Eeden (Rijen) heb ik kennis gemaakt met de accuquilt. Voor degene die dit niet kennen het is een machine om met behulp van mallen stof te snijden. Zowel geometrische vormen als applicaties. Inmiddels heb ik zelf een winkeltje, haha.

Voor de applicaties zijn borduurpatronen te downloaden, die je kunt laden in de borduurmachine.

Het snijden bespaart mij zoveel tijd, zodat ik inmiddels meer Ufo’s heb, maar ook quilts die afgerond zijn.

Ik hou van boeken en heb een hele kast vol met quiltboeken en tijdschriften. Door deze regelmatig in te kijken, komt de inspiratie vanzelf. Ik volg veel groepen op Facebook en ook daar vind je de mooiste patronen. Ik heb alle delen van Quilt en Zo en ook dit tijdschrift geeft veel inspiratie.

Ik hou van sprekende kleuren, mooie paletten van stoffen, die bij elkaar horen. Ik maak graag quilts, die kinderen aanspreken. Felle kleuren, leuke applicaties.

In 2021 heb ik de Dear Daughter quilt gemaakt voor mijn dochter Eva. Inmiddels heb ik het patroon voor de Dear Diary gekocht en gestart hiermee.

Nigel is in 2016 gestorven, ik was bezig met deze quilt sinds 2015. Hij vroeg, mama gaat ie mee in de kist? Ik heb toen gezegd, ik weet het niet jongen. Ik heb getwijfeld. Mijn man zei, bewaar hem en maak hem af als je eraan toe bent. Dat heb ik gedaan. Sinds een week weten we dat we een kleinzoon krijgen. Ik ga de quilt afmaken en als de kleine man komt logeren dan is deze quilt een warme deken en een herinnering aan zijn oom, die hij nooit zal kennen, alleen door onze verhalen.

Quilten is mijn redding geweest en ik ben nog steeds dankbaar dat ik deze hobby heb. Als het even niet gaat, ga ik naar mijn atelier en zie alle mooie stofjes en kleuren. Ik word dan weer rustig en vaak ook weer blij dat ik deze ruimte heb. 

Ik ben al een aantal jaren lid van de accuquiltgroep in Rijen, bij Quiltstoffen.nl. 

Ik volg workshops en online cursussen. Begin van dit jaar heb ik de cursus met linialen afgerond. De quilt (hieronder links op de foto) gaat naar Griekenland naar mijn zwager en schoonzusje. Mijn mooiste quilt (hieronder rechts op de foto), ooit gekozen als quilt van de dag bij de regio dag Noord-Brabant van het Quiltersgilde.

Ik heb een account op Facebook en Instagram –  Franca Voogd-van Eijk.

Tip: Sinds een paar jaar sandwich ik mijn quilts met de lattenmethode van Conny. Ik hoef geen extra grote tafel te hebben en hoef niet meer op de knieën

In januari zag ik op Facebook de oproep voor de BOM 2023 en kwam zo in contact met DutchMQG. Ik vind het leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen, die net als ik een grote liefde voor quilten hebben. Ik kijk uit naar de activiteiten en hoop mijn steentje binnenkort bij te kunnen dragen aan de vereniging.

Met lieve quiltgroet,

Franca Voogd

Hallo mede quilters, ik wil me hierbij graag even voorstellen. Ik heet Nanet Post, ben getrouwd en heb twee dochters van 21 en 23 jaar die nog thuis wonen. Ik ben al van jongs af aan met stofjes bezig geweest. Het begon bij zelfgemaakte Barbie kleertjes en later ging ik mijn eigen kleren maken. Ik deed ze alleen nooit aan natuurlijk, want ze leken niet op de kleding uit de winkel en als puber is dat toch heel belangrijk. Tijdens mij studies ging dit echter op een laag pitje, omdat ik druk wass met andere dingen.

Het zelf kleren maken begon weer toen wij kinderen kregen en ditmaal kregen ze het wel aan. Supertrots als de prijs van het T-shirtje onder het 2-delige setje duurder was dan de stof van dit setje. En met 2 dochters kun je wel alle kanten uit qua kleding maken. Heb altijd vol verlangen naar mooie quilts gekeken, maar ik wuifde dat ook meteen weg, want daar had ik toch de tijd niet voor.

In 2017 kwam ik na een ziekte en een operatie aan mijn hoofd volledig thuis te zitten met hersenletsel, afgekeurd voor werk helaas. En dan moet je al die tijd die je ineens hebt op zien te vullen met activiteiten die nu bij mijn mogelijkheden passen. Ik ben begonnen met een kleine moestuin hier in het dorp, omdat dat een prikkelarme omgeving is en omdat mij dat altijd al leuk leek. Dat beviel goed, maar is helaas seizoensgebonden. Dus in de winter bleef er tijd over.

Een vriendin vertelde mij toen over stichting de Regenboogboom die zieke kinderen bezoekt en droomdekentjes uitdeelt. De kinderen kunnen dan zelf een dekentje van de site kiezen dat ze dan mee kunnen nemen als ze naar het ziekenhuis moeten als een vorm van troost. Dat leek me wel leuk om te doen. Dus online stofjes uitgezocht die pasten bij de roodkapje stof dat ik had uitgekozen, blokjes geknipt en aan elkaar gezet. De achterkant was een fleece dekentje, lekker zacht (dit mag nu overigens niet meer omdat er microplastics in fleece zit en de kinderen een kwetsbare gezondheid hebben). Het dekentje is ondertussen uitgezocht door een meisje dat veel verdriet had.

Ik was zelf trots op het resultaat en het doel vind ik heel mooi. En als je dan een mailtje krijgt dat je dekentje is gekozen en waarom dan geeft dat een goed gevoel en weet je weer waar je het voor gedaan hebt.

De patronen voor de droomdekentjes vind ik meestal op Readly , dit is een betaalde app waarop heel veel tijdschriften staan, ook internationaal.

Toen kwam corona en kwamen we allemaal thuis te zitten, dus weer tijd over. Al surfend op het net kwam ik de website van Marlies de Vries (voorheen Mansveld) tegen en die bood online cursussen aan. Dat leek me wel wat, zo kon ik online de technieken van het quilten leren. Vooral het free motion quilten leek me heel moeilijk, dus die cursus heb ik meteen gedaan. Later bood ze ook een live cursus aan, eerst alleen via een camera op Marlies en een chatgroep met de cursisten. Daar heb ik geleerd dit quiltje met de hand te maken.

Ik vond dit zo leuk om te doen dat ik aan Marlies vroeg of we niet ook samen een kerstquiltje kunnen maken. Gelukkig vond Marlies het ook leuk met ons en ontwierp zij een mooie quilt en gingen wij er samen via Zoom aan werken.

Tussen de bedrijven door maakte ik ook nog een droomdekentje met honden, patroon afkomstig uit een oud tijdschrift.

Ik vind de combinatie van quilten met de machine en quilten met de hand ook erg leuk, met de machine maak je snel veel meters en met de hand is het lekker zen. Ik geniet enorm van deze hobby, het heeft echter 1 nadeel: het houdt me uit mijn slaap ’s avonds omdat mijn hoofd vol zit met leuke ideeën 😊

Het lijkt me heel leuk om bij de online bee te zijn, voor nu alleen op de zaterdag omdat op dinsdagavond de cursus van Marlies is.

Voor nu hartelijke groet van mij, Nanet

Hoi allemaal, ik ben Mirjam, nog even 53 jaar oud, en ik woon samen met manlief in een klein dorpje in Zeeland. Uitwaaien doe ik aan de Westerschelde. Het strand is namelijk nog 60 kilometer hier vandaan. In het dagelijks leven werk ik gemiddeld 28 uur per week. Op Instagram kun je me vinden als @mcmirrie en op Pinterest gewoon als mcmir.

Als kind groeide ik op met een naaimachine in de huiskamer. Mijn zusje en ik waren al vroeg aan het prutsen met lapjes stof. Al vrij jong ging ik uit huis en schafte ik een naaimachine aan. Heb zelfs nog een cursus van de Knip gedaan (boek heb ik nog steeds). De naaimachine verdween uiteindelijk wel in een kast. We gingen samenwonen in Dordrecht, verhuisde naar Oud-Beijerland en eindigde in dit Zeeuwse dorp. De naaimachine ging steeds mee, maar bleef in een doos. Na mijn borstamputatie wilde ik mijn kleding aanpassen aan mijn nieuwe lijf, maar ik vond niets leuks of vond het te duur (was al een beetje Zeeuws geworden). Dus naaimachine uitgegraven en zelf weer aan de slag gegaan.

Vervolgens ging ik een cursus zelf lingerie maken volgen, werd ik lid van een forum voor mensen die zelf kleding maken. En daar las ik over modernere machines, een lockmachine, een coverlock noem het maar op. Jullie begrijpen dat mijn machinepark zich ging uitbreiden. Er kwam een nieuwe Pfaff en wat extra machines.

Zo nu en dan gebeuren er dingen waardoor je beseft dat je moet genieten van het leven. Op zo’n moment kocht manlief een nieuwe auto en ik bedacht me dat ik eigenlijk wel eens een Bernina wilde hebben. Dat werd een Bernina570QE. De filmpjes op Youtube over de machine lieten leuke moderne quilts zien, misschien moest ik dat quilten maar eens proberen. 

Vlak bij mij zit De Quilterie. Tegen de eigenaresse zei ik letterlijk dat ik bij haar de basiscursus “Quilten met de naaimachine” zou volgen, zodat ik voor eens en voor altijd zeker wist dat quilten niets voor mij was. Ze schoot uiteraard in de lach. De cursus zou 6 lessen duren maar door de pandemie volgde ik er maar 5. Ondanks de niet afgemaakte cursus raakte ik toch verslaafd aan het quilten. Youtube en Instagram hebben me een heel stuk verder gebracht. Ook de Bernina Quilt Along samen met Sugaridoo was een heel leuk project. 

 

Mijn inspiratie haal ik eigenlijk overal van vandaan. Ik probeer altijd even de Triple Play van Missouri Star Quilt Company te kijken en Donna Jordan van Jordan Fabrics vind ik ook leuk.

Inmiddels heb ik al 2 keer een patroon getest voor Jenna Luedecke en ben ik verslaafd geraakt aan foundation paper piecing. 

Kleuren kiezen en contrast vind ik het moeilijkste. Momenteel doe ik mee aan de “365 quilt challenge” van Kathryn Kerr en moet ik kleuren als donker, medium, licht, etc. hebben. Als ik dan blokken van anderen zie, dan realiseer ik me dat ik meer contrast nodig heb.

Patronen kopen doe ik eigenlijk niet zo vaak, volgens mij heb ik er 4. Ik ben al geruime tijd bezig met een patroon van Elizabeth Hartman en ik heb de “Love and Stitches Quilt” van Megan Collins af. Er is online genoeg aan gratis patronen te vinden.

Je kunt wel zeggen dat quilten echt mijn therapie is. Niets zo ontspannend als even met mijn stofjes knuffelen of een klein naadje stikken. En ik ben ook echt het type van “af is beter dan perfect”, niet dat ik slordig ben, maar uithalen doe ik maximaal 1 keer.

Wie weet tot ziens!

Het is echt mijn kamertje!

Het is een donderdagochtend in november als Muriël mij en dus ook jullie als lezer een blik gunt in haar werk- en naaikamer. Het eerste wat mij opvalt is de fijne sfeer die de kamer uitstraalt en Muriël ziet er ook uit alsof ze helemaal op haar plek is. Een hele mooie kleur op de muur, kaarten voor inspiratie hangen achter haar en ik zie vanuit mijn ooghoeken al een hele mooie kast staan.

Muriël heeft echt een aparte kamer, hij wordt niet ook nog voor wat anders gebruikt en dat vindt ze erg fijn. De kamer is niet klein, maar ook niet heel groot. Ze vertelt dat de werk-, naaikamer in haar vorige huis groter was, maar die was flink wat trappen op. Het fijne aan deze kamer vindt ze dat het dichterbij het bewoonde gedeelte van het huis is. Het voelt echt als haar kamertje en dat vindt ze heel erg fijn. 

Ze vertelt dat haar kamer altijd een beetje een middenweg is tussen creatieve chaos en alles netjes opgeruimd. Ze heeft niet echt vaste opruimmomenten, maar af en toe denkt ze: “nu kan het echt niet meer” en dan wordt er opgeruimd. Niet alles heeft een vaste plek en soms worden dingen ook ergens onder geschoven, omdat het gewoon even uit de weg moet. 

Er zijn twee tafels, een waar ze aan werkt en een waar een grote snijmat ligt. Omdat op haar andere tafel ook een snijmat ligt die meestal groot genoeg is, belanden er vaak veel spullen op de tweede tafel. Tot er echt iets groots gesneden moet worden en dan moet alles uit de weg en geordend worden. Over het algemeen is het meer verplaatsten dan ordenen, maar sommige dingen hebben wel echt een vaste plek.

Muriël heeft één stoel in de kamer, het is er een op wieltjes, maar ze werkt toch eigenlijk altijd op dezelfde plek, met uitzicht op het zuiden. Het is een mooi uitzicht, maar vaak zijn de luxaflex dicht vanwege de zon. De kamer heeft veel natuurlijk licht, maar ze heeft ook een daglichtlamp. Want zoals ze zelf zegt: “Die heb je op verrassende tijden toch nodig overdag.” Ook in de zomermaanden, want als de zon te hard schijnt en de luxaflex is dicht heb je toch goed licht nodig.

Doordat het een aparte kamer is kan ze alles laten liggen en laten staan tussendoor. Zo ook haar strijkplank, die staat altijd klaar voor gebruik. In principe bemoeit niemand zich met hoe alles staat in de kamer en kan ze haar eigen gang gaan. Enige nadeel is dat de cv-ketel ook in die kamer is, in haar inbouwkast. Dus een keer per jaar als die gecontroleerd moet worden moet alles uit de kast. Maar dat is een goed moment om alles eens even door te kijken of het nog bruikbaar is, maar eigenlijk belandt toch het meeste weer gewoon terug in de kast. 

Deze kast is de bewaarplek voor grote stukken batting. Ook haar scraps liggen netjes gesorteerd op kleur. Maar voordat de stoffen daarin komen belanden ze eerst in een andere doos, om ze te sorteren. Maar dit is ook de enige doos waar haar kinderen vroeger aan mochten komen als ze iets met stofjes wilden doen, dus af en toe vond ze een scrap met precies in het midden een gat. Hoe en of iets bewaard wordt is echt een gevoelskwestie, een heel klein stukje dat enorm schattig is wordt bewaard. 

Muriël kwam ze erachter dat ze meestal wit garen gebruikt, dus dit koopt ze wat groter in en dat ligt in een doosje bij haar machine. Op haar snijtafel staat wel een houten rekje met gekleurde garens in regenboog, maar dat is meer decoratie dan dat het veel gebruikt wordt. 

 

Muriël heeft een paar ladekasten van IKEA, een set van twee die volgens haar vastgemaakt zijn met quilters in gedachten. Het zijn hele platte lades, en wij maken platte spullen, dus dat is voor elkaar gemaakt. Er liggen verschillende projecten en blokken in de lades. Tops die (nog) niet af zijn, sommige al jaren oud, blokken die Muriël heeft ontworpen voor haar quiltbee, losse blokken, echt van alles. In sommige lades zitten resultaten van jaren geleden, quilts die thuis niet echt een plekje hebben gevonden, maar die je ook niet wegdoet. Leuk om af en toe weer eens terug te kijken naar wat je toen al kon, er zitten echt hele oude werkjes in. Ze vindt het echt superhandig en kan hem elke quilter aanraden, je kan je blokken mooi plat bewaren na het strijken. Wat ook heel handig is, is dat je de kastjes zo uit de weg of onder een tafel kan rollen als je meer vloerruimte nodig hebt. 

Het valt me op dat er eigenlijk geen quilts hangen/liggen in haar naaikamer. Muriël vertelt dat quilts die af zijn beneden liggen, ze worden echt gebruikt. Of ze liggen in een kast om gerouleerd te worden. Om haar heen hangen de mooie dingen, vol met herinneringen, leuke plaatjes uit tijdschriften, een handwerkje van haar oma, en Pippi Langkous, de grote inspiratiebron: “Ik geef mezelf bevelen, want anders doe ik het niet.” 

Dan staat Muriël op om nog een van de mooiste plekjes te laten zien, het gordijn gaat van de kast af en daar komt de stoffenvoorraad tevoorschijn. Ze vertelt dat ze het gordijn er expres heeft hangen tegen verkleuring door de zon. Het is een dubbel gordijn, zowel een mooie om naar te kijken als een verduisterende stof. De stofjes liggen netjes gesorteerd in regenboog, eerst op print, dan de solids, de low-volumes, canvas, grote stukken voor achterkant, kerststofjes, alles heeft zijn eigen plekje. De kast is door haar aangepast zodat het werd zoals ze het graag wil en ze alles kon zien. De deuren zijn eruit gehaald, de achterkant is geverfd, planken erin. 

Zoals bij elk interview vraag ik ook Muriël naar wat ze nog graag zou willen in haar kamer. Ze weet meteen wat ze nog graag zou willen, een vaste plek om te basten (dubbelen). Dit doet ze nu nog in een andere kamer, dus een grote tafel waarop dat zou kunnen… in de ideale wereld zou ze dat graag willen. Een andere wens is een design-wall, maar hoe en wat precies daar is ze nog niet helemaal uit. Ze heeft er ooit eentje gehad, maar die was niet groot genoeg. De plek is er wel, zeker als een van de witte ladekasten vast onder een tafel komt te staan. Waar ze nog niet uit is, is van welk materiaal en hoe ze het kan bevestigen aan de muur, dus als leden nog tips hebben graag!

Met haar machine, een Janome 7-serie, is ze echt heel blij, het is er eentje met veel ruimte om te quilten. Ze vertelt dat deze niet meer van zijn plek gaat komen, hij is niet te tillen. Als ze haar oude meeneemt naar een quiltbee blijft ze zich wel verbazen hoe klein hij eigenlijk is, maar ook die kan van alles.

Als laatste tip vertelt Muriël nog over een lintroller die ze altijd gebruikt om haar snijmat schoon te maken. Haar mat blijft een stuk langer mooi, als ze elke keer na gebruik alle pluisjes wegrolt.